«Επέκεινα Χώρα» Ο λυτρωτικός λόγος τού Νίκου Γιαννή

Επέκεινα της πραγματικότητας πού εκφράζει η «επέκεινα χώρα» τού Βίκου, του Δυτικού, του Κεντρικού και του Ανατολικού Ζαγορίου, επέκεινα της μεταφυσικότητας, στην οποία παραπέμπει το κλασσικό επίρρημα «επέκεινα», επέτρεψα στην φαντασία μου να κάνει πλήρη χρήση τού αναφαίρετου δικαιώματος να ερμηνεύση την φράση τού Νίκου Γιαννή, η οποία διακρίνεται πράγματι για ελκυστική ευρηματικότητα.

Η στοχαστική ερμηνεία των λόγων, είναι ένας αγώνας να απαλλαγούμε από την γοητεία που ασκούν μερικές έννοιες ή λέξεις, στην ζωή μας. Και είναι πολλές αυτές οι έννοιες, οι λέξεις, που μας γοητεύουν αλλά και μας τυραννούν. Προσετέθη και η «επέκεινα χώρα», η οποία όμως δεν είναι μόνο ευρηματικός και γοητευτικός λόγος. Πάνω απ’ όλα είναι «λυτρωτικός λόγος». Τι θέλω να πώ;

Στην «Ευρωπαϊκή Έκφραση» τά τελευταία χρόνια, σκεφτήκαμε ότι θα έπρεπε να προσεγγίσουμε ένα περίπλοκο μέν, ζωτικό δε θέμα, που σχηματικά το είχαμε ονομάσει «Η παγκόσμια οικονομική κρίση – Η ευρωπαϊκή περιπέτεια – Η Ελληνική τραγωδία». Το συζητήσαμε, ανταλλάξαμε απόψεις, το μηρυκάσαμε, αλλά προϊόν δεν προέκυπτε, γιατί η αμηχανία ήταν σταθερή.

Η αμηχανία, είναι ως γνωστόν το πολυτελές εκείνο δικαίωμα, που έχει η διάνοια. Το ένστικτο, δεν γνωρίζει κάν την αμηχανία, Η διάνοια όμως, ιδίως στα δύσκολα, παγιδεύεται στην αμηχανία. Και τότε, τον λόγο έχει η σιωπή, είναι η ώρα του «ανείπωτου» (του Unaussprechliches). Σ’ αυτή την δύσκολη ώρα, ήρθε ο «λυτρωτικός λόγος» (das erlösende Wort) του Νίκου Γιαννή για την «επέκεινα χώρα», πού μας επιτρέπει να καταλάβουμε τι ήταν εκείνο που βάραινε μέχρι τώρα την συνείδησή μας και μας διευκολύνει να βρούμε μιά διέξοδο.

Ο λόγος του Νίκου Γιαννή, η «επέκεινα χώρα», δεν δίνει απάντηση στα βασανιστικά μας ερωτήματα. Έχει όμως το χάρισμα να προτρέπει και να παραπέμπει δυναμικά σε «κάτι άλλο απ’ αυτό το οποίο ζούμε τώρα» - σε «μια άλλη νοοτροπία απ’ αυτή που επικρατεί μέχρι σήμερα». Η «επέκεινα χώρα», είναι μια γενική υπέρβαση της χώρας μας ως «αυτοτροφοδοτούμενου αδιεξόδου», εντός μιάς μείζονος περιφέρειας – της Ευρωπαϊκής Ένωσης – που αναζητεί ως κινούμενη άμμος τον εαυτό της.

Η «επέκεινα χώρα», είναι μια προτροπή και μια ευχή για μια χώρα χωρίς διχασμούς και αγκυλώσεις, που συνειδητά επιθυμεί όχι μόνο να ανήκει στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά και να συμβάλλει ενεργητικά στην ομοσπονδοποίηση της. 

Η «επέκεινα χώρα», είναι μια φυγή προς τά εμπρός, μια απαλλαγή από μια χώρα, που μέσα από την πανδημία των «αυθαιρέτων», των «οργανωμένων παρέργων», τών «σκανδάλων», των «ασύλων των πανεπιστημιακών αλλά και των μεταναστών». Μια απαλλαγή από μια χώρα που έχει ως άξονα τη «μονιμότητα τού τέλματος» και όραμα την «θεσμοθέτηση τής διαφθοράς» και οδεύει μοιρολατρικά στην αυτοκαταστροφή.

Η «επέκεινα χώρα», πάντα δεμένη με τη χώρα μας, μέσα από μια βαθειά ενδοεθνοσκόπηση, θα πρέπει να αναδιφήσει τις παραδοσιακές αξίες του γένους, οι οποίες απετέλεσαν τον πυρήνα των ευρωπαϊκών αξιών και να υπηρετήσει χωρίς αμφιθυμίες και απαρέγκλιτα την ευρωπαϊκή μας πορεία, που έχει χαραχθεί εδώ και πολύ καιρό.